PATRICII Romanorum

PATRICII Romanorum

non alii fuêre, quam Praefecti Romanae Urbis: quam quidem dignitatem, post quam se a Graecanici Imperiiiugo subduxêre, Longobardis etiam devictis ac superatis, Pipino primum, dein Carolo M. et Carolomanno, Francorum Regib. Romani ipsi adscripsêre, ut colligere est ex Anastansio, in Vita Stephani IV. Papae: Itatque in exordio ordinationis suae, quô isdem sanctissiius Praesul Potificatus apitem assumpsit direxit Eranciae paartibus, a excellentissmos Viros Pipinum, Carolum et Carolormannum Reges Francorum et Patricios Romanorum. Cuiusmodi Epipistolae complures Stephani eiusdem et Pauli Pontific. occurunt in cod. Carolino 1. 4. 7. 8. 9. 41. 42. 45. 47. etc. ut et Adriani, ad eundem Carolum M. quarum pleraeque, oost devictos exactosque Longobardos, exaratae, Caroly Tegi Francorum et Longobardorum atque Patricio Romanorum, inscibuntur, Donec hic postea, ablatô Patricii nomine, Imperator et Augustus salutatus est: a quo rempore, abstinuêre deinceps hôc titulô gentis Francicae Augusti, ut qui Imperatoriae dignitatis longe eminentlori obscuraretur, eoque ipsi Romae illi imperarent, tamentfi in aliquot veterib. tabulis sub eodem Carolo rum Imperatore in adscriptis annis. Rex Longobardorum et Patricius Romanus adhunc indigitatur, apud Mabillionium Tom. V. Vitar. SS. Ord. S. Bened. p. 88. 89. Quippe Batriciatus Romanorum intelligendus proprie de Romae, vel etiam Italiae Praefectura, quae a patriciis, uti dictum supra, regi solebat, ut etiam sentit Nic. Alemnus Dissertat. de Lateranens. Parietinis c. 11. Unde non mirum, si Carolus Imperator factus a Patricii titulo abstinuit, cum dignitas haec Imperatoriae subdicta esset. Consessa autem ea fuerat a ROmanis tribus praefatis Francorum Regibus, ut essent. qui Romam et Italicas provincias, cum adversûs Graecos, tum etiam Longobardod, eam acrius infestantes, tutarentur defenderentque: Unde Patricii et Defensores Romanorum, coniunctim ii vulgo appellati sunt, ut discimus ex Annalibus Francorum Metensibus A. C. 773. ubi Tutoris quoque titulus occurrit. Sic Romanae Reip. Patricius, Tutor et Defensor, iunctim sequuntur, apud Hug. Flavinicensem Chron. p. 223. etc. Non vero cum Carolo M. Patricii dignitatem omnino exstinctam esse, colligitur ex Hadriani II. Pontificis Roman. Ep. 34. ad Carolum Calvum Regem. Adde quod eam ambierunt postemodum Germanici Imperatores et peculiaribus huius dignitatis insignibus interdum ii donati leguntur. Sic Otto I. Rex Francorum et Longobardorum et Patricius Romanuorum, inscribitur apud Maibomium ad Wittikind. p. 123. Hernricus III. conventu Basilea habitô, sumptâ coronâ Patricius Romanorum appellatus est, etc. apud Bertholdum. Henricus IV. Patriciantus honnore et praeter Imper. conronam auream torque a Romanis donatus est, apud Leonem Ostiens. l. 2. c. 80. Henrico V. Romani Patricii aureum circulum inposuerunt, (post eoronationem) et per eum dederunt summum Patriciatum Romanae Urbis, apud Gulielmum Malesburium Hist. l. 5. p. 167. Lotharius, Coronam patriciiatus accepit, apud Petrum Diaconum Chron. Casin. l. 4. c. 120. etc. Imo et aliis interdum dignitas concessa: Alberico cuidam, inter quem et Hugonem Regem Italiae odo pacem composuit, apud Hugonem Flaviniac. A. C. 941. Crescenti, qui contra Ottonem Imperatorem rchellavit, apud Vincentium Belvac. l. 24. c. 108. etc. Scribit quoque Otto Frisingensis l. 7. c. 31. et 34. ex Ep. Lucii Papae ad Conradum Imperator. Romanos tu multuantes, Senatoribus quos ante instituerant, Patricium adiecisse, atque ad hanc

dignitatem Iordanem petri Leonis filium eligentes omnia ei tamquam Principi

subiecisse, Praefecturae dignitate abolitâ: sed Eugeniô III. succedente, pacem cum Romanis compositam, eâ conditione, ut Patriciatus dignitatemexfestucarent, et Praefectum reciperent, Senatores vero ex eius auctoritate tenerent; quod actum fuit sub A. C. 1145. etc. Vide Car. du Fresne d. l. Nec omittendum hîc, quod Hadr. Vales. monet, Patricios Romanorum et Patricios Urbis Romae cosdem feisse, quos Senatores inferior aetas appellavit, qui eâdem, quâ olim Consuies, dignitate fungebantur, Rer. Franc. l. 6.